Hafif bir esintiyle başladı her şey, üşümeye başladım. Rengimin solduğunu hissediyordum. Yakın dostlarımı kaybetmeye başlamıştım bile, birer birer dökülüyorlardı toprağa. Birkaç yaprak kalmıştık dallarda sallanan. İnsanları görmek zor değildi artık. Eskiden daha kalabalık ve yem yeşildik. Güneşin kavurucu sıcağından gölgemize sığınan insanlar, giydikleri montlarla güneş ışığını arar oldular. Sebebi neydi bu ihanetin? Hani vefalı olacaktık. Bize ihtiyaçları kalmadı mı? Sırf sararıyorum diye mi bu ilgisizlik? Sıra bana geldi. Düşüyorum usulca, havada taklalar atıp bir sağa bir sola savruluyorum. Belki bir defterin arasında olur mezarım, belki de kül olur toprağa karışırım.
Yazan: Ahmet Furkan Onat
(Edebiyat – Deneme)